اثر ترکیبی دو داروی متادون و والپروات بر اکتساب و بیان تحمل و وابستگی به مورفین در موش های سوری نر

مقدمه و هدف: با توجه به معضل وابستگی و تحمل در بیماران مصرف کننده اوپیوئیدها، همچنین با توجه به ناکار آمدی درمان های موجود و توصیه علوم جدید به درمان ترکیبی دارویی بیماری ها در فارماکولوژی مدرن، در مطالعه حاضر به بررسی اثر ترکیبی والپروات و متادون بر وابستگی و تحمل به مورفین پرداخته شده است. مواد و روش ها: نود و هشت سر موش سوری انتخاب و به گروه های: سالین، مورفین، متادون، والپروات، والپروات+متادون به ترتیب با نسبت های مساوی، 2 به 1 و 1 به 2 تقسیم شدند. به جز موش های گروه سالین بقیه گروه ها دوزهای افزایشی مورفین را به مدت 8 روز پیاپی دریافت کردند. در گروه درمانیِ اکتساب 30 دقیقه قبل از تزریق مورفین داروها تزریق می گردید. اما در گروه بیان فقط در روز هشتم نیم ساعت قبل از تزریق مورفین دارو تزریق می شد. برای اندازه گیری تحمل از آزمون غوطه وری دم استفاده شد. نهایتاً برای بررسی وابستگی به دنبال تزریق نالوکسان به مدت نیم ساعت حیوانات مشاهده رفتاری می شدند. نتایج: رفتار پرش به عنوان شاخص ترین علامت وابستگی کاهش معنی داری را در گروه درمانی والپروات2+متادون1 نسبت به گروه های دیگر در فرایند اکتساب و بیان نشان داد. همچنین در گروه های والپروات و متادون1+والپروات2 اکتساب و بیان تحمل نسب به گروه مورفین کاهش معنی داری پیدا کردند. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد ترکیب دو داروی والپروات و متادون، خصوصاً با نسبت 2 به 1 در کاهش وابستگی و تحمل به مورفین دارای اثربخشیِ بیشتری می باشد.